شاخه بندی زبان های ایرانی :

زبان های ایرانی چه اینکه برخی منسوخ ومتروک شده باشندو چه آن دسته که هنوزدرپهنه ی ایران وجوددارند براساس ومدارک تاریخی وادبی به دو گروه اصلی 1- شمالی وشمال شرقی 2- غربی وشمال غربی ومرکزی

شاخه بندی می شوند.

این شاخه بندی باتوجه به وضع موجود زبان های ایرانی وموقعیت مکانی وجغرافیایی آنها صورت گرفته است وبیشترمنطبق با واقع خواهدبود نه براساس نظریه ی برخی مستشرقین وپیروان  ایرانی آنها که نام های من درآوردی مانند: پهلوی اشکانی وپهلوی ساسانی برای بعضی زبان های ایرانی آورده وشاخه بندی درستی ارائه نکرده اند. همانطور که اشاره شدزبان های ایرانی به 2 شاخه ی اصلی شرقی وغربی تقسیم شده وزیرمجموعه های آن براساس آن مشخص گردند. البته لازم به یاآوری است که زبان های ایرانی چه گروه شرقی چه گروه غربی ریشه ی واحدی داشته وبه زبان دیگری که به زبان های هندواروپایی وابسته بوده است.

1-     زبان های گروه شرقی وشمال شرقی که زبان اوستایی هم دراین گروه قرار می گیردعبارتنداز: سغدی،سکایی،خوارزمی،پارتی که به خطا پهلوی اشکانی نامیده اند وآن زبان دری قبل ازاسلام هم بوده است ،یغنوبی،پشتووگویش ها ولهجه های وابسته به آنها

2-     زبان های گروه غربی مرکزی وشمال غربی ایران .این زبان ها که ریشه درزبان ایرانی باستان (فرس قدیم- پارسی باستان ) وپهلوی دوره ی ساسانی داشته عبارتنداز: کردی، تاتی، تالشی،پارسیک که به خطا آن را پهلوی ساسانی نامیده اند ،آذری باستان ،زازایی،گورانی، لری،بختیاری،بهبهانی،دزفولی ،بلوچی وزبان های ایرانی مرکزی مانند: گزی،خوانساری،راجی دلیجان،میمه ای،فریزندی،قهرودی،ابیانه ای،نطنزی،سده ای(خمینی شهری)،جرقویه ای ،کوهپایه ای،ورزنه ای، تودشکی ،نایینی،اردستانی،خورزوکی،کمشچه ای ولهجه هاوگویش های وابسته به آنها

نوشته : اقای محمدعلی یزدانی