غزلی از مرحوم حیدرعلی خان برومند :

صرف کردن عمر را در خدمت یاران خوش است
سعی در مشکل گشایی از گرفتاران خوش است
روزدارم انتظار شب چو ای یاران مرا
بردن شب را بسر با ماه رخسارانم خوش است
شادم ازاین که به نقد جان خریدم مهر دوست
چون متاع خوب وارزان برخریداران خوش است
شوق می نوشیدنم درحال تنهایی نبود
چون مرا می خوردن اندر جمع میخواران خوش است
زآنکه دربندغم تو نیست دلجویی چه سود
دل بدست آوردن ازچون ما گرفتاران خوش است
ای طبیب دردمند دل خدا را همتی
چون مداوای دل این گونه بیماران خوش است
چیدن گل صبحگاهان دربهاراز شاخسار
تا بود برچهره ی گل شبنم باران خوش است
بارسنگین تعلق افکند از پا تو را
درسلوک راه حق حال سبک باران خوش است
تا بود جولانگه زاغان بدرفتار دشت
کبک را ماوا گرفتن اوج کهساران خوش است
گفت رندی گر به بزمی شاهدان مست وخراب
دان مربوط به برومند حرف ا درآنجا حال هوشیاران خوش است