داستان های عامیانه ازگزبرخوار.داستان اول : پیرریاضت کش:

واینده در زمون های قدیم یه پیری بی یه اُ گُ در صحرا پربیابون د مشغول خوداپرستی و ریاضت بی یه او . شیطون به هر رنگی گوم بژ بی یه گُ این پیرا از ره کی برو.نشاژاژ بوُیه.تااین گُ یه رو به شکل یه پیری بووه و شو معبدپیر.سِلوم کِرووه و وُووِه :یاپیر! مودراین آخرای عِمرا گومه در خدمت تو دربان و دستور عبادت به مو اته گُ همین یا دربان .پیراجازژ تووه گُ :خیلی خب .بور ره رو معبد. شیطون بِشو رو معبد ومشغول نوما ببو.عابدهرچی شوی یه کیُ، دس نوماتاژه کرو .وگرتای یه دی یی ژه پیر گُ شیطون بو ،مشغول رکوع وسجودو.تا دو سه هفته همژ عابد دی ییژگُ این نوما خونووه.تا یه رو شیطون بومه عابداژ بوات گُ :مو شانه ام مای سربه کی یه و وچام بکشام و وگرتانه .این عابد وسکی عبادتاژ بکرته بو به خودا نزیک بی بی یه بو ودعاژ مستجاب بوی یه. از هر شئر ودیار هرکی ناچاک بوی یه آرتی ژونه ورعابد دعاژ کر تی یه خودا شفاژ تای یه. تااین گُ یه پادشاه بو یه دوت بوزه ساله ژ دا گ از حسن وجمال موننداژ ندا. شیطون بشو رو کی یه شا و نا دوتژ فشار بتا. و دوتیژ اذیت وآزار کرتی یه. تا این گُ دوتژ دیونه که. هرچی شا حکیماژ از هر یایی د بارت .نشاژون بوی یه گُ چلگی دوته را چاک کرندون. تااین گُ مردوم به شویندون پیش شا. بژون وات گُ: چژ دوتادا نژ بری یه ور عابد گُ دعا بکرو دوتاد خب به بو .شا بژات صوبا همین کارا کرانه. پوراژاژ واژکه :خوخادوناوژگیریت بشیدورعابد تا از برکت دعای پیر بلکی شفا بیابو.پورا پادشا دوته ژون رو تخت روان نا و بژون به ورپیر.بژون وات این دوت پادشاهو.زوقون باشش ما وچل وجنی یو.زوقون شا امراژ کرته گ دوته را بارماژ پیش شوما.آما به فرمون شا دوته مون بارته گُ تو دعا بکره خوخ آما خب به بو. پیر دس نوماژ بی گیت و دو رکت نوماژ بخونت. شیطون دس از دوته ژ وگیت.دوته سلوماژ به پیر بکه و بژوات: خودا عمر درازیت اتو.گُ از نفس تو مو حالام خب به بو.و دته ژون وگیت و بشوین دون.یه امایی دوته حالاژ خب بو.دوباره شیطون بشو ودوته ژ آزار که و جنی ژ که .بعد به شکل یه پیر بشو ور پادشاه وبژوات : شوما اگر گودونوه دوتادون بکلی خب ببو. قایدب یه هفته ببرید معبد پیراژ إنید تا این گُ پیر دعا بکروبکلی رفع چلگی دوته به بو. شا پژوات :مو چطوری دوتاما جرات کرانه یه هفته روبیابون بی نوکر وپاسبون إنان؟پیر بژوات گُ :معبدعابد یااوگُ مرغ بال واَسم (اسب) نال إنووه. که را جرات گُ بشو نزدیک معبد عابد. شیطون وسوسه ژ بکه تااین گُ شا راضی به بو و دوتاژاژ بفرسنا بازم به ور عابد وبژون وات : شا فرموناژ إته این دوت یه هفته رو معبد شوما بمونو تاازبرکت دعای شوما خب به بو.خوراک وغذای یه هفته دوته ژون جی وا ده آماده که و بشویندون. دوسه بار دوته جنی بوی یه وهربارعابددعاژ کرتی یه ،شیطون دس از دوته وگیته یه و دوته هوش اومه یه و خوعابدباآداب قئه ژ کرتی یه. وشیطون رو رگ و ریشه عابد شی یه بو.وسوسه ژ کرتیه یه.تا نِمه شو عابد بشوسرجوتا دسنوما تاژه کرو. شیطون بومه دوته ژ جنی که .بیهوش بش خوس. تمبون دوته ژ جی کی که و تن دوته ژ عریون که .دوته ژ لخت وپتی خو که. پیروختی وگرتا بیژدی این ماپاره لخت وعریونو. خو درو و بیهوشو. عابدوختی چشاژاژ در تن و بدن دوته کفت .بی خو وبی اختیار به بو.شیطون جی بشو رو رگ وریشه تااین گُ پیراژ گول بی بست. پیربشو نزیک دوته و دوت گیژا ژ وگیت .دوته هوش اومه بیژدی گُ خین آلیو.به پیر بژوات : این عملا که خو مو بژکرته او؟ صوبا براوام ینده وفئمنده وهم موراکشنده هم تو را. پیر پیشیمون بی بی یه بو از کرته ی خوژ وخیلی متوحش وترسناک بو.شیطون دوباره دوتژ بیهوش که .عابد موننده بید و گرا لرزای یه. گُ سکاکی شیطون به شکل همون پیر گُ دوسه هفته پیش عابد نوماژ خونته ایه ، نمایون به بو. بیژ دی پیر لرزو وه.بژوات : یاپیر چژو لرزیه؟ و چژو این دوتا خواژ این کارا بکه؟پیر بژوات تواز کووا زونه؟گُ مو این کارام خو دوته بکرته؟ شیطون بژوات مو همون پیران گُ چوند وخت پیش تو عبادتام کرتیه یه. ومو مرد خودایان. زوقون غصه مخو.شیطون توژ گول بی بسه و فریباژ إته و وکاراز کار وی وشته. زوقون چاره ای نئه او گو این دوته را بژکشه وبژ بره یه میدون دورتراز معبد وگودال بکنه و ژر خاکاژ کره. همین گو براواژ ینده وپرسنده : دوت کوشو؟ بوا: مو نومام خونتی یه ، سکاکی دوته از معبد کی وس. سراژ بیابونا وتامو بشویان نومام تموم کران. دوتام مخ بکه. وبه این جوواب خودا تبری که.وبعداژ توبه بکه. خودا تورا بخشووه. عابد قئه شیطوناژ ورشنفتو ورس سا. بشو سر دوته گ ُ بیهوش ورتا. دوت پادشاژ خفه که و بژ به یه میدون گاره معبد. گودالاژ بکنت و دوته ژ ژر خاک که و وگرتا. صوبا صاح براوا دوته بومیندون گُ دوتا بژبرن .بیژوندی دوته نئه او. از پیر وژون پرسا : خوخامون کو؟ پیر بژوات : مو نومام خونتی یه سکاکی دوته از معبد کی وس. مو نومام تموم که وبشه یان بیمدی. دوته مخ بی بی یه وپیدا نه او و نزونان کووا شی یه. پورا پادشا بناژون که رو سر ومغژاشون خوسند و گیه و زاری بکرند. سکاکی شیطون به شکل پیر نمایون به بو. و بژوات : چزو جوونا تینی گیه وزاری کریده؟ پورا پادشا به پیر بژون وات گُ: خوخ آما جنی بو بارتامون ور پیر گُ دعا بکرو خب به بو. زوقون بومی مون ونه مه خوخامون مخ بی بی یه. پیر بژوات: بیدتا مو خوخادونا بیژیوزان .و پوراپادشاژ وگیت وبشو بالا سر دوته. بژوات: خوخادون یاده خاک درو. خاکاژون ورفت .بیژوندی دوته پیدا به بو. به پیر بژون وات : که خوخ آماژ بکشته؟ پیر(شیطون)بژوات : موبومه یان ایری بشان بیمدی عابد دوته ژ – خوخ شوماژ_ وگیته و بژکشته و از ترس شوما یاده خاکاژ کرته. مو بموات: یاپیر ! این کبو؟بژوات : این نعش مرته یا ورتا. مو ژرخاکاژ کرانه گُ جونور نژخروه. پورا پادشاه بومه اندون وگریبان پیراژون بیژگیت. دساژاژون دبس. وآسه چیکی به شا خبراژون اتا. شا بژوات: رو شهراژ مارید. همون وادِ داراژ کشید. پیراژون بارت پا دار. شیطون نمایون به بو مونند یه پیر و بژوات: مو همون پیران گُ پیش تو نومام خونتی یه. و خوداتو بر حق نئه او. و زوقون از خودا وگرته .و به خودا مو گُ بُتو سجده که تا نجات پیدا کره. عابد بژوات : کوبت تا سجده کران.شیطون دیم خاکاژ تاشا. خاکاژ گل که.واز گل بتاژ بسات. وعابداژ بوات : سجده که تا نجات بی یابه. عابدبیچاره به بت سجده ژ که. شیطون بخندا وبژوات : یا پیر تو تینی به خودادبالاییده،آخراژ هم زنادبکه هم قتل نفساد بکه.هم به بت سجدت که. وغیب به بو.وعابدبیچاره ژون دار کشا. بژون کشت و وی وشت. پس از شر شیطون ونفس اماره پنا به خودا به گوبه .وی وشت.

منبع: کتاب زبان گزی

نوشته : ویلهلم آیلرس آلمانی

ترجمه : حسن حق شناس جزی