نکته هایی در باره زبان شناسي ایران(1):

دراین نوشتار که بصورت پست دراین وبلاگ بارگذاری می شود،سعی برمعرفی کتابی به نام : نکته هایی درباره زبان شناسی ایران نوشته آقای محمدعلی یزدانی گزی داریم .وبلاگ فقط منعکس کننده نوشته های کتاب ایشان هست واگر دوست یا دوستانی نظر ویا انتقادی دارند باکمال محبت پذیرفته وبه ایشان منعکس خواهدشدواگر احیانا نیازی به جواب بود ، جواب دراین وبلاگ بارگذاری می شود.

بررسی و تحلیل  کار مستشرقین و پیروان ایرانی آنها  و نقد زبان شناسی  ایرانی  .

خوانندگان محترم این کتاب  توجه فر مایند که مواردی که به عنوان خطا و اشتباه  از طرف بر خی از خاور شنا شان و ایرانی های زبان شناس و موارد دیگر در بخش های مختلف این مجمو عه   آمده است . در رسانه های همگانی و کتب و مجلات   و در محافل علمی و دانشگاهی  ایران در حدود  چند دهه  و اخیراَ در کا نال  های اینتر نتی  توسعه و باز تولید شده است . و بدلیل   اعتماد و اعتقادی که بکار این حضرات  بوده  کسی در مقام  بررسی و نقد درست آن بر نیا مده است . و موارد خطا با داشتن هاله و ظاهر علمی از طرف اکثریت جامعه علمی و فرهنگی ایران  نیز به عنوان سند علمی  در ایران معاصر  پذیرفته شده است.       و نگارنده با  توجه به موارد فوق   تنها به خاطر بیان  حقیقت امر و   شناخت درست ز بان ها و فرهنگ ایرانی  و با توجه به اینکه به عواقب  اینکار و احتمال  هدف قرار گفتن به انواع  تیر های  احتمالی  اهانت  بخود از طرف  برخی  پیروان معتصب  آن اساتید  آگاه بوده و     اشرا ف داشته  ام  ولی باز به دلیل  اینکه این خطا ها موارد متعد د داشته  و راه کجی بوده که پیموده شده .  ناگزیر به افشای  آن شده ام تا بیشتر از این  موارد  اشتباه در فرهنگ و   تاریخ و زبان شناسی ایرانی گسترده نشود .   و به همین خاطر این مورد را وظیفه ملی و ایرانی خود به حساب  آورده و در این جهت اقدام کرده ام. نگارنده باز به این نکته اعتراف دارم که چون موارد خطا در زمینه های عنوان شده زیاد و گستره بوده است که  نقد و بررسی آن از عهده یک یا حتی چند نفر ساخته نیست .و به همین خاطر نمونه هایی مشت از خروار را عنوان کرده ام . و امید وارم  پژوهشگران ایرانی  غیر وابسته به نظرات خاور شنا سان در این زمینه ها با دقت نظر و بینش علمی واقعی و به دور از پیش  داوری مواردی از بررسی ها را در موارد تاریخی و فرهنگی و زبان شناسی ایرانی دنبال کرده تا بهتر به حقایق  آن پی به برند و به اینجانب حق دهند که نقد و بررسی باید مستقل و میدانی در زمینه های فوق انجام گرفته شود تا بهتر و بیشتر به حقیقت امور پی برده شود .و گمراهی های به وجود آمده  مشخص گردد از دلایل اصلی که نقد و بررسی درستی از زبان شناسی و چگونگی مفاهیم و معانی  واژه های کهن در ایران انجام نگرفته است تا درستی و نادرستی موارد  آن مشخص گردد  . یکی اعتبار  بیش از حدی بوده که بکار مشتشر قین و پیروان ایرانی آنها  از جمله مرحوم پور داوود و تفضلی و گروه  آنها بوجود  آمده است تا جایی که انتقاد از آنها حکم تابو را پیدا کرده است . اشتباهات و خطا های اساتید فن در این زمینه ها به موارد استثنایی و جزیی ختم نشده که از آن چشم پوشی گردد . و به صورتی نبوده که در یک یا چند کتاب تکرار شده باشد .بلکه موارد  آن متعدد بوده و در کتب مربوط به مسایل فرهنگی و تاریخی و زبان شنا سی  ریشه دوانیده است

لذا برخورد و بررسی و نقد  آن در ابتدای امر  مستلزم سعه صدر  اها لی فن و سپس واقع گرایی  آنها در این زمینه ها و در نظر گرفتن  عدالت علمی و توجه به مقایسه ای منصفانه و بی غرضانه و در عین حال غیر احساسی و غیر متعصبانه به موارد عنوان شده از طرف نگارنده و آنچه که حضرات و اساتید فن در این زمینه ها اظهار کرده اند میباشد .  تا بدور از ذهنیت گرایی  در اینگونه موارد حقیقت امر مشخص گردد . در ایران  درمورد کارهای خاور شناسان از جمله پزوهشهای آنها در زمینه  تاریخی ، فرهنگی ، و خصوصا ً زبان شناسی هیچ نقد وبررسی  درستی از جانب خود ایرانی ها  انجام نگرفته  تا کار آنها  در سنجش حتی ده در صدی  قرارگیرد و به گفته ها وکار های آنها در این موارد شک وتردیدی به آنها وارد نیامده است و متاَسفانه برای   دسته ای از استادان ایرانی  که گفته های آنهارا در بست به عنوان موارد علمی و خدشه ناپذیر  قبول کرده اند. و در محافل علمی و فرهنگی جا  انداخته اند. . مشکل خواهد بود که عنوان شود کار خاورشنا سان در زمینه های تاریخی و فرهنگی و زبان شناسی ایرانی نود درصدش خطا  و غلط اندازی بوده است . بهتر بود برخی از این خاور شناسان  پای  مبارکشان را به ایران نگذاشته بودنند  و پژوهشی  انجام نمیداند  . پژوهشهای اکثریت  مستشرقین  ، خاور شنا سان در موارد زبان شناسی   و سایر موضوع ها ی مر بوط به ایران میدانی و مستقیم و واقعی نبوده است . و تنها به منابع بعضاَ مشکوک در این زمینه ها رجوع داشته اند. و اکثراَ در کشور خود نشسته اند  . و روی کتبی که در دست داشته اند پژوهش خود را متمرکز کرده اند.  طبیعی است که چنین تحقیقاتی چندان علمی نخواهد بود . فالمثل فریتس ولف آلمانی که اصلاَ   به ایران نیامده است چگونه میتوانسته است مکان های تاریخی در شاهنامه فردو سی را مشخص نماید  که برخی خود باخته های وطنی اورا بت کرده اند و نظراورا در تعیین مکانهای تاریخی  شاهنامه به مثابه وحی منزل گرفته اند !!! .  خاور شناسان حتی آنها که به ایران آمده اند ساده اندیشی است که کار آنها را منحصر به پژوهش علمی بدانیم  آنها کار های مهم تری برای خود و اربابانشان در لفافه  تحقیق علمی انجام داده اند .که از نظر برخی از پیروان ایرانی آنها پوشیده مانده است . نباید گفته خاور شنا سان را  چماقی نمود وبر سر محققان مستقل ایرانی که بدون وابستگی به اطلاعات مغشوش وخطای خاور شنا سان پژوهش خودرا انجام داده اند کوبید  . متاسفانه در نگاه ونظر برخی از اساتید ایرانی  این ذهنیت شکل گرفته که اگر هر  کس در ایران از خاور شناسان نقد وانتقادی کرده باشد فوراَ صورت موضوع را پاک کرده واورا بی سوادو ضد غرب تلقی نمایند .در صورتی که اگر  این بزرگواران هم بدون وابستگی به نظرات اکثراَ مغشوش و غلط خاور شنا سان در مورد فرهنگ و تاریخ و زبان های ایرانی  پژوهش های میدانی و مستقل انجام می دادند. خود نیز انتقاد گر کار غربی ها در این زمینه ها میشدند و اشتباهات آنها را تکرار نمی کردند  . در باره مطالبی که در این مجموعه آمده این نکته هم یاد آوری میشود که  عنوان کردن خطا های دیگران و گفتن حقایق دراین زمینه را نباید توهین به ساحت استادانی که آن خطا هارا مرتکب شده اند به حساب آورد .توهین چیز دیگری است . نقد و انتقاد از اشتباهات دیگران توهین نیست  .پذیرفتن  خطا های دیگران توهین به علم است  . تلقی توهین آمیز بودن جملاتی که برای نشان دادن اشتباهات محرز برخی خاور شناسان و پیروان ایرانی آنها آمده خود یک خطای محض و نا دیده گرفتن کار علمی است  . برای هر علمی مهم این است که واقعیت را از جانب هر کس و هر کجا که باشد بپذیریم و ملاک تعصب وتک محوری را به خود راه ندهیم تا واقعیت همانطور که هست خود را نمایان کند.    به عبارتی دیگر. آنچه را گفته مورد ارزیابی قرار دهیم نه آنکه گوینده یا نویسنده   را  سبک و سنگین نماییم که چه کسی است و چه مدرکی دارد .  . باز در کمال تأسف  باید گفت که در ذهنیت برخی از اساتید دانشگاهی و در محافل علمی ایران تفکری وجود دارد که به پژوهشهای مستقل و میدانی افرادی که چند دهه  را در برگرفته است به  اصطلاح اینکه آکادمیک نبوده است به اندازه یک جمله یک خاور شناس هم ارزش و بهایی قایل نمیشوند .و به همین بهانه آنرا  نمی پذیرند و. خطاهای خاور شنا سان را که خود متوجه نشده اند  به عنوان سند علمی به رخ  کشیده اند....

+ نوشته شده در دوشنبه دوازدهم آبان ۱۳۹۹ ساعت 18:57 توسط حق شناس  |