به مناسبت سالروز تولد:سهراب سپهری

صدای پای آب، نثار شبهای خاموش مادرم          
اهــــــــــــــــــل کـــــــــــــــــاشـــــــــــــــــانـــــــــــــــــم.          
روزگـــــــــارم بـــــــــد نـــــــــیـــــــــســــــــت.          
تکه نانی دارم ، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی.          
مـادری دارم ، بـهتر از برگ درخت.          
دوســــتــــانــــی ، بــــهــــتــــر از آب روان.          
و خـدایـی کـه در ایـن نـزدیـکی است:          
لای این شب بوها، پای آن کاج بلند.          
روی آگـــاهــی آب، روی قــانــون گــیــاه.          
مــــــــــــن مـــــــــــســـــــــــلـــــــــــمـــــــــــانـــــــــــم.          
قــــــبــــــلــــــه ام یــــــک گــــــل ســـــرخ.          
جــانــمــازم چــشــمــه، مــهــرم نـور.          
دشـــــــــــــت ســـــــــــــجـــــــــــــاده مـــــــــــــن.          
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.          
در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف.          
ســنــگ از پــشـت نـمـازم پـیـداسـت:          
همه ذرات نمازم متبلور شده است.          
مـــن نـــمـــازم را وقـــتـــی مـــی خــوانــم          
که اذانش را باد ، گفته باد سر گلدسته سرو.          
من نمازم را پی تکبیره الاحرام علف می خوانم،          
پــــــــــی قــــــــــد قـــــــــامـــــــــت مـــــــــوج.          
کــــــــــعــــــــــبـــــــــه ام بـــــــــر لـــــــــب آب ،          
کــــعــــبــــه ام زیــــر اقــــاقـــی هـــاســـت.          
کعبه ام مثل نسیم ، می رود باغ به باغ ، می رود شهر به شهر.          
حجر الاسود من روشنی باغچه است.          
اهــــــــــــــــــل کـــــــــــــــــاشـــــــــــــــــانـــــــــــــــــم.          
پــــــیــــــشــــــه ام نـــــقـــــاشـــــی اســـــت:          
گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ ، می فروشم به شما          
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است          
دل تـــنـــهـــایــی تــان تــازه شــود.          
چه خیالی ، چه خیالی ، ... می دانم          
پـــــــــرده ام بـــــــــی جـــــــــان اســـــــــت.          
خوب می دانم ، حوض نقاشی من بی ماهی است.          
اهـــــــــــــــــــل کـــــــــــــــــــاشــــــــــــــــــانــــــــــــــــــم          
نـــــــســـــــبـــــــم شــــــایــــــد بــــــرســــــد          
به گیاهی در هند، به سفالینه ای از خاک سیلک.          
نسبم شاید، به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد.          
پدرم پشت دو بار آمدن چلچله ها ، پشت دو برف،          
پدرم پشت دو خوابیدن در مهتابی ،          
پــدرم پــشـت زمـان هـا مـرده اسـت.          
پـدرم وقـتـی مـرد. آسمان آبی بود،          
مادرم بی خبر از خواب پرید، خواهرم زیبا شد.          
پدرم وقتی مرد ، پاسبان ها همه شاعر بودند.          
مرد بقال از من پرسید : چند من خربزه می خواهی ؟          
من از او پرسیدم : دل خوش سیری چند؟          
پــــــدرم نــــــقــــــاشــــــی مـــــی کـــــرد.          
تار هم می ساخت، تار هم می زد.          
خـــــــــط خـــــــــوبـــــــــی هـــــــــم داشـــــــــت.          
باغ ما در طرف سایه دانایی بود.          
باغ ما جای گره خوردن احساس و گیاه،          
باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آینه بود.          
باغ ما شاید ، قوسی از دایره سبز سعادت بود.          
میوه کال خدا را آن روز ، می جویدم در خواب.          
آب بــــی فــــلــــســـفـــه مـــی خـــوردم.          
تـــــوت بـــــی دانـــــش مـــــی چــــیــــدم.          
تا اناری ترکی برمیداشت، دست فواره خواهش می شد.          
تا چلویی می خواند، سینه از ذوق شنیدن می سوخت.          
گاه تنهایی، صورتش را به پس پنجره می چسبانید.          
شوق می آمد، دست در گردن حس می انداخت.          
فـــــــــکــــــــر ،بــــــــازی مــــــــی کــــــــرد.          
زندگی چیزی بود ، مثل یک بارش عید، یک چنار پر سار.          
زندگی در آن وقت ، صفی از نور و عروسک بود،          
یـــــــــــک بـــــــــــغــــــــــل آزادی بــــــــــود.          
زندگی در آن وقت ، حوض موسیقی بود.          
طفل ، پاورچین پاورچین، دور شد کم کم در کوچه سنجاقک ها.          
بار خود را بستم ، رفتم از شهر خیالات سبک بیرون دلم از غربت سنجاقک پر.          
مـــن بـــه مـــهـــمـــانـــی دنـــیـــا رفـــتــم:          
مـــــــــــــن بــــــــــــه دشــــــــــــت انــــــــــــدوه،          
مــــــــــن بــــــــــه بــــــــــاغ عـــــــــرفـــــــــان،          
مـن بـه ایـوان چـراغانی دانش رفتم.          
رفــــتــــم از پــــلــــه مــــذهــــب بـــالـــا.          
تـــــــــا تــــــــه کــــــــوچــــــــه شــــــــک ،          
تــــــا هــــــوای خــــــنـــــک اســـــتـــــغـــــنـــــا،          
تـــا شـــب خـــیـــس مـــحـــبـــت رفـــتــم.          
من به دیدار کسی رفتم در آن سر عشق.          
رفـــــــــــتـــــــــــم، رفـــــــــــتــــــــــم تــــــــــا زن،          
تـــــــــــــــــــــا چـــــــــــــــــــــراغ لـــــــــــــــــــــذت،          
تــــــــــا ســــــــــکــــــــــوت خــــــــــواهـــــــــش،          
تـــــا صـــــدای پـــــر تـــــنـــــهــــایــــی.          
چــــیـــزهـــایـــی دیـــدم در روی زمـــیـــن:          
کـودکـی دیـم، ماه را بو می کرد.          
قفسی بی در دیدم که در آن، روشنی پرپر می زد.          
نردبانی که از آن ، عشق می رفت به بام ملکوت.          
من زنی را دیدم ، نور در هاون می کوفت.          
ظهر در سفره آنان نان بود ، سبزی بود، دوری شبنم بود، کاسه داغ محبت بود.          
من گدایی دیدم، در به در می رفت آواز چکاوک می خواست و سپوری که به یک پوسته خربزه می برد نماز.          
بره ای دیدم ، بادبادک می خورد.          
من الاغی دیدم، ینجه را می فهمید.          
در چراگاه  نصیحت گاوی دیدم سیر.          
شاعری دیدم هنگام خطاب، به گل سوسن می گفت: شما          
من کتابی دیدم ، واژه هایش همه از جنس بلور.          
کـــاغـــذی دیـــدم ، از جــنــس بــهــار،          
مـــــوزه ای دیـــــدم دور از ســـــبــــزه،          
مـــــــــــــــــســـــــــــــــــجــــــــــــــــدی دور از آب.          
سر بالین فقهی نومید، کوزه ای دیدم لبریز سوال.          
قــــــاطـــــری دیـــــدم بـــــارش انـــــشـــــا          
اشتری دیدم بارش سبد خالی  پند و امثال.          
عارفی دیدم بارش  تننا ها یا هو.          
من قطاری دیدم ، روشنایی می برد.          
من قطاری دیدم ، فقه می برد و چه سنگین می رفت .          
من قطاری دیدم، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت.)          
من قطاری دیدم، تخم نیلوفر و آواز قناری می برد.          
و هواپیمایی، که در آن اوج هزاران پایی          
خـــاک از شـــیــشــه آن پــیــدا بــود:          
کـــــــــــــــــاکـــــــــــــــــل پـــــــــــــــــوپـــــــــــــــــک ،          
خـــــــــال هـــــــــای پـــــــــر پـــــــــروانــــــــه،          
عـــــــــکـــــــــس غـــــــــوکـــــــــی در حـــــــــوض          
و عـبـور مـگـس از کـوچـه تـنهایی.          
خواهش روشن یک گنجشک، وقتی از روی چناری به زمین می آید.          
و بــــــــــلــــــــــوغ خــــــــــورشــــــــــیـــــــــد.          
و هم آغوشی زیبای عروسک با صبح.          
پله هایی که به گلخانه شهوت می رفت.          
پله هایی که به سردابه الکل می رفت.          
پله هایی که به قانون فساد گل سرخ          
و بـــــــه ادراک ریــــــاضــــــی حــــــیــــــات،          
پــلــه هــایــی کـه بـه بـام اشـراق،          
پله هایی که به سکوی تجلی می رفت.          
مــــــــــــــــادرم آن پــــــــــــــــایـــــــــــــــیـــــــــــــــن          
استکان ها را در خاطره شط می شست.          
شـــــــــــهــــــــــر پــــــــــیــــــــــدا بــــــــــود:          
رویـش هـندسی سیمان ، آهن ، سنگ.          
سـقـف بـی کـفـتر صدها اتوبوس.          
گل فروشی گل هایش را می کرد حراج.          
در میان دو درخت گل یاس ، شاعری تابی می بست.          
پسری سنگ به دیوار دبستان می زد.          
کودکی هسته زردآلو را ، روی سجاده بیرنگ پدر تف می کرد.          
و بزی از خزر نقشه جغرافی ، آب می خورد.          
بند رختی پیدا بود : سینه بندی بی تاب.          
چرخ یک گاری در حسرت واماندن اسب،          
اسـب در حـسـرت خـوابـیدن گاری چی ،          
مـــرد گـــاری چـــی در حـــســرت مــرگ.          
عشق پیدا بود ، موج پیدا بود.          
برف پیدا بود ، دوستی پیدا بود.          
کـــــــــلــــــــمــــــــه پــــــــیــــــــدا بــــــــود.          
آب پــیـدا بـود ، عـکـس اشـیـا در آب.          
سایه گاه خنک یاخته ها در تف خون.          
ســــــــمــــــــت مــــــــرطــــــــوب حــــــــیـــــــات.          
شـــــرق انــــدوه نــــهــــاد بــــشــــری.          
فــــصــــل ول گـــردی در کـــوچـــه زن.          
بــوی تـنـهـایـی در کـوچـه فـصـل.          
دست تابستان یک بادبزن پیدا بود.          
ســـــــــفـــــــــر دانـــــــــه بــــــــه گــــــــل .          
سفر پیچک این خانه به آن خانه.          
ســــــــفــــــــر مــــــــاه بــــــــه حـــــــوض.          
فــــــوران گــــــل حــــــســـــرت از خـــــاک.          
ریـــــــزش تـــــــاک جــــــوان از دیــــــوار.          
بــــارش شــــبــــنـــم روی پـــل خـــواب.          
پـــــرش شـــــادی از خـــــنــــدق مــــرگ.          
گــــذر حـــادثـــه از پـــشـــت کـــلـــام.          
جـنـگ یـک روزنـه بـا خـواهش نور.          
جنگ یک پله با پای بلند خورشید.          
جــــنــــگ تــــنــــهـــایـــی بـــا یـــک آواز:          
جنگ زیبایی گلابی ها با خالی یک زنبیل.          
جـــــنـــــگ خـــــونـــــیـــــن انــــار و دنــــدان.          
جـــنـــگ نــازی هــا بــا ســاقــه نــاز.          
جــنــگ طـوطـی و فـصـاحـت بـا هـم.          
جــنــگ پــیـشـانـی بـا سـردی مـهـر.          
حـمـله کاشی مسجد به سجود.          
حمله باد به معراج حباب صابون.          
حمله لشگر پروانه به برنامه  دفع آفات.          
حمله دسته سنجاقک، به صف کارگر  لوله کشی.          
حمله هنگ سیاه قلم نی به حروف سربی.          
حـــمـــلـــه واژه بـــه فـــک شــاعــر.          
فتح یک قرن به دست یک شعر.          
فتح یک باغ به دست یک سار.          
فتح یک کوچه به دست دو سلام.          
فتح یک شهر به دست سه چهار اسب سواری چوبی.          
فتح یک عید به دست دو عروسک ، یک توپ.          
قتل یک جغجغه روی تشک بعد از ظهر.          
قـتـل یک قصه سر کوچه خواب .          
قتل یک غصه به دستور سرود.          
قـتـل یـک مـهـتـاب بـه فرمان نئون.          
قـــتـــل یــک بــیــد بــه دســت دولــت.          
قتل یک شاعر افسرده به دست گل یخ.          
......